logo Slow Writing Lab

Platform voor jong schrijftalent

Koe - 01.12.2016

Ik zit naast de koe in de wei. De koe ligt op haar zij, met haar poten uitgestrekt in het natte gras. Haar uier is ook een beetje nat, en warm, als ik mijn hoofd er tegenaan leg. Ze kauwt langzaam op gras. Slikt door.

“Wat een mooie dag, hè?” vraagt ze.

“Ik weet het niet zo goed,” zeg ik.

De koe briest een beetje. De zon kom even tussen twee wolken door tevoorschijn en ze knippert met haar lange wimpers tegen het felle licht.

“Elke droge dag is een mooie dag,” zegt ze, “Dat moet je leren waarderen.”

“Niet iedereen heeft zo’n lage verwachting van de dingen als jij,” kaats ik terug en kijk naar de donkergrijze wolken in de verte, zwaar van de regen. Ik vraag me af of de koe doorheeft dat het elk moment kan gaan regenen. Haar naïviteit frustreert me.

De koe briest een beetje. Ik kijk verwachtingsvol in haar grote, rechterkoeienoog, maar ze blijft stil. Dan begint ze weer te grazen. Meestal heeft ze wel wat vinnigs terug te zeggen.

“Nou?” zeg ik, “Wat vinden we daarvan?”

“Ja, weet ik veel,” zegt de koe en ze schokt met haar schouder, “Misschien heb je gelijk. Ik ben ook maar een beest.” Ze spuugt wat gras uit terwijl ze praat. Het ziet er zo schattig uit dat mijn frustratie weer een beetje verdwijnt. Ik druk mijn neus tegen haar uier aan. Ze stuiptrekt er een beetje van. Ik zou dat denk ik ook doen, als ik een koe was en iemand drukte haar neus tegen mijn uier.

“Dat kietelt,” kermt ze.

“Sorry,” zeg ik zacht.

De koe in de wei vloekt als het begint te regenen.

“Godsamme,” zegt ze kwaad en ik zeg dat ik het vervelend voor haar vind dat het is gaan regenen.

“Het is meer dan vervelend,” zegt de koe met ver openstaande neusgaten, “Ik kan niet zomaar de stal inlopen, dat snap je wel, toch? Straks word ik nog ziek!”

Ik knik. De koe kan niet lopen omdat ze al jaren iets aan haar voorste hoef heeft. De boer vergeet dat wel eens omdat hij een eenzame alcoholist is en veel slaapt en huilt. Ze is zijn enige overgebleven koe. De koe is uit verveling heel veel gaan eten en heel dik geworden, met een enorme uier waar ik dus vaak tegenaan lig. Soms wordt ze niet gemolken en dan kan ze wel janken van de pijn. Op die momenten lig ik niet tegen haar uier aan, want dat vind ik zielig. Nu ook probeert ze op mijn empathisch vermogen in te spelen, weet ik. Iemand moet haar toch de stal in krijgen.

“Verwacht je nu van me?” vraag ik aarzelend. De koe blijft op haar gras kauwen, maar ik weet al wat ze wil. Ik sta op met een zucht, doorkruis de wei en loop de stal in. Ik ga op zoek naar een stuk touw om haar mee naar binnen te kunnen slepen. Het is altijd hetzelfde gezeik met die koe, denk ik kwaad, altijd maar zeiken en miepen en vreten.

Tegen de tijd dat ik het touw gevonden heb is het alweer gestopt met regenen.

“Laat maar weer!” roept de koe vanuit de wei. Ze is weer aan het grazen en lacht vrolijk, alsof ze een paar minuten geleden niet met tranen in d’r ogen naar de wolken staarde. Ineens vind ik haar een wispelturige trut. Een vlaag van woede steekt bijna onbegrijpelijk snel op, alsof ik binnen ;e;en seconde in een ander, veel agressiever persoon ben veranderd en wraak wil. Ik kom terug naar de koe gerend en schop haar in haar oog.

“Kutwijf!” roep ik, terwijl het hoofd van de koe naar achter klapt en ze een kreet van schrik en pijn uitslaat. De koe moet huilen, hoor ik terwijl ik over het hek klim en naar mijn fiets ren, en ik voel me direct schuldig maar ik vind ook dat nu ik heb gedaan wat ik deed, ik me er ook niet meer voor kan verontschuldigen. Ik fiets in plaats daarvan naar huis. Wanneer ik op de brug ben die de weilanden aan de ene kant van de snelweg met de buitenwijk aan de andere kant verbindt begint het te stortregenen. Terwijl ik bergafwaarts de wijk in kom gesneld en de regen tegen mijn gezicht slaat, kan ik alleen maar aan de koe denken: alleen en nat in de wei, met een kapot oog.

Simone Atangana Bekono

foto

Simone Atangana Bekono (1991) studeerde in 2016 af aan ArtEZ Creative Writing en schrijft proza, poëzie en werkt bij vlagen aan documentaires en videokunst. Eerder schreef ze het theaterstuk ‘Ik heb het goed gedaan’ voor Pop & Go-festival te Arnhem. In haar werk onderzoekt ze het effect van sociale stempels rondom ras, gender en geslacht op de belevingswereld van individuen.

Reacties

 
Geen reacties.
 

Reageer


U kunt de volgende html-tags gebruikem: <a><br><strong><em><blockquote><pre><code><ul><ol><li>


CAPTCHA Image
Reload Image