Ik at mijn ontbijt en keek naar het potje dagcrème met mijn vaders as erin. Ik luisterde naar mijn ruziënde bovenburen terwijl ik mijn muesli met bessen omschepte in mijn schaaltje.

“Weet je wat jouw probleem is?” zei mijn vader vanuit het potje dagcrème.

“Nou?” zei ik. Het kwam er gepikeerd uit. Het was een soort pavloviaanse irritatie, erin geslopen na jaren gezeik aan de ontbijttafel. Daarbij, als iemand je die vraag stelt, weet je dat het antwoord niet leuk gaat zijn.

“Om het cliché te omzeilen, ga je hele potsierlijke, best wel beledigende dingen doen of zeggen.” De woorden die mijn vader gebruikte, waren woorden die hij niet gebruikte toen hij nog leefde, maar omdat hij in mijn hoofd zat, sprak hij ook met mijn vocabulaire. Dat maakte zijn zinnen lastig te begrijpen. Echt te begrijpen. Ik verwarde mijn toon met zijn stemgeluid.

“Wat bedoel je daarmee?” vroeg ik alsnog. Ik keek naar mijn muesli. De brokken waren opgezet door al de melk die ze hadden opgezogen.

“Nou,” zei mijn vader, “Je hebt me bijvoorbeeld, om maar iets te noemen hoor, in een oud potje dagcrème gestopt.”

“Ja.” Daar had hij een punt. Ik goot, voordat ik naar mijn werk ging, de as over in een glazen pot, zo eentje die je op een tweedehands markt koopt en waarvan je hoopt dat het ooit iets heel kostbaars goed hield. Het glazen potje zette ik bovenop mijn boekenkast, naast de mini-cactus die water nodig had.