Het contact ging moeizaam, zoiets verwachtte ik al. Jonge mannen zijn daar erg langzaam in, dat durf ik best hardop te zeggen.
    Ik verwachtte ook dat het niet kon, dat ik niet mee mocht, het blijft raar een jongen tijdens dit werk aanspreken. Al dat geluid, al die alcohol. En daarbij zijn er veel meisjes die op dat moment aandacht van hem willen, alsof hij een artiest is of eigenlijk ook echt is. Maar wanneer ben je een artiest? Als je iets goed kan of als je veel volgers hebt?
   Ik verwachtte dat ik de hele nacht naar techno zou moeten luisteren, en niet naar Afrikaanse liedjes of hits uit de eigthies en nineties. Ik verwachtte dat er mensen drugs zouden gebruiken en shotjes zouden drinken. Ook verwachtte ik een lege zaal (wie draait er nou zes uren achter elkaar? En wie wil daarbij zijn?), terwijl de eersten al om elf uur aan het dansen waren en de dj als enige binnen roken mocht.
   Ik verwachtte dat ik niet wist bij wie ik horen zou, ik weet niet eens waar de dj woont, of hij foto’s op canvas aan de muren heeft hangen, krantenknipsels verzamelt of juist leeft in een kale woning omringd door lp’s. Slaapt hij in een twijfelaar of een tweepersoonsbed? Eet hij zijn appel geschild? Of juist in partjes, eet hij wel fruit? Wat is zijn lievelingsgerecht? Eet hij met mes en vork of juist alleen met een lepel? Wat doet hij naast zijn muziek, of vind hij dat er niets anders bestaat? Of ziet hij dit juist als bijbaantje zoals een zestienjarige die vakken vult.
   Ik verwachtte niet dat hij geen tijd had om met mij te praten en dat hij de hele avond met zijn lange rug naar mij toe zou staan. Dat hij al die uren voorovergebogen achter een platenpaneel stond, aan knoppen draaide, mee knikte op de maat en maar soms opkeek naar het publiek.
   Ik verwachtte dat hij sneakers aanhad, en een simpel T-shirt droeg. Wat voor schoeisel draagt hij tijdens de feestdagen?
   Ik verwachtte dat ik me te veel afvroeg terwijl het weekend is. Maar wat is weekend voor iemand die geen vaste werktijden heeft? Denkt dan niemand na tijdens het zweten op de dansvloer? Hebben ze daar een knop voor, of gaat zoiets automatisch? Vrijdagmiddag vijf uur, alles gaat uit: werkkleding, werkhouding en werkgedrag.
   Ik verwachtte mooie slanke meisjes met strakke gelaatstrekken die zich zo kleden dat je er uren naar kan staren.   
   Ik verwachtte dat ze sierlijk dansten, sexy bijna en constant geil uit hun ogen kijkend. Losse haren, zoete parfum, heupen wiegend op de maat van de muziek, nette nagels, precies genoeg sieraden om en dat ze zelfs beheerst hun drankjes benuttigden. Ik verwachtte niet dat uitgerekend alleen zij voor de dj zouden dansen en contact zouden zoeken op de meest gênante manieren.
   Ik verwachtte dat de jongens constant om zich heen keken alsof ze achterna gezeten werden door de tijd. Niemand wil in de blessuretijd (het laatste uurtje) een meisje moeten regelen. Ik verwachtte dat ze om de beurt op een meisje afstapte: in het begin beleefd, misschien zelfs verlegen, maar dat snel genoeg omslaat naar simpel of bijna treurig. Een tussenweg is maar voor enkelen weggelegd.
   Ik verwachtte dat ik een constante drang zou voelen om naar huis te gaan, niemand die mij mist. Aangezien niemand weet waarom ik de hele avond achter de dj zit, op de dj na dan.
   Ik verwachtte ook dat ik mee zou doen met de hoeveelheden alcohol die aan de bar werd besteld. Al een week van te voren wist dat ik deze avond te laf zou zijn om de hele nacht op appelsap te teren. Terwijl er niemand specifiek is die mij de alcohol opdringt. Dus ik verwachtte dat ik dronken zou worden, zo dronken dat ik aan het einde van de avond niet meer wist waarom ik alleen in een discotheek zou staan (niet eens op de dansvloer, maar in het hokje van de dj, wat dj booth wordt genoemd). Ik verwachtte dat ik wodka-appelsap zou drinken en dat mijn kaken zich automatisch samentrekken zodat mijn mond in een brede grijns zou veranderen, ik weet wat wodka met mij doet, dat het lijkt alsof ik het net zo leuk heb als de rest van de meisjes op de dansvloer. Alleen dat geile, dat mis ik nog,  maar daar kan aan gewerkt worden. Misschien is dit de truc: dagelijks onder invloed zijn, om zo de opmerkingen van mannen over je gemoedstoestand te voorkomen.
   Ik verwachtte niet dat de mensen die binnenkomen veranderen in losgeslagen wild, lachend, dansend op de muziek. Dat muziek dit kan veroorzaken. Of ik wist het wel, maar nog nooit was ik me hiervan bewust, had ik het van deze kant bekeken.
   Ik verwachtte niet dat een dj alles voorbereid, dat het dus absoluut niet de bedoeling is om een liedje aan te vragen (hij schudt dan ook iedere keer afkeurend zijn hoofd als een meisje een nummer aanvraagt). Wat ik wel verwachtte is dat ik niet bij zijn voorbereiding zijn mocht en dat ik dit jammer vond en nog steeds vind.
Ik verwachtte dat ik in de nacht veel vragen ging stellen en zelf de antwoorden zou moeten geven, niemand die je hoort met harde muziek. Bijvoorbeeld: waarom bestaat uitgaan? Om even weg te zijn, alles los te laten, wordt gezegd. Maar zo ontspannen is het niet, het is midden in de nacht en je spant spieren aan op een manier die je dagelijks nooit gebruikt. Ook al hang je de hele nacht tegen de muur of heb je een elleboog op de bar staan. Daarbij komt dat alles in een roes gebeurt en dat je de volgende dag niet alleen moe bent maar ook trekjes bezit van iemand die bijna overspannen is: alles moet verwerkt worden.
   Dan, waarom bestaat er een dj? Kunnen we niet met zijn allen ieder weekend in een loods worden gestopt en iemands IPod aansluiten op een paar goede boxen? Het enige wat nodig is, is iemand met een goede muzieksmaak en iemand die die boxen tillen kan. Iemand voor het licht is niet nodig, het lijkt me voor alle partijen het beste dat het donker is. Of niet, met dat nieuws in Keulen. Dan: een loods voor meisjes en een loods voor jongens. Maar aangezien we in een tijd zitten waarin jongens of meisjes geen standaard meer hebben, je ze zelfs zo mag interpreteren zoals je wil of eigenlijk zij willen, wij ook mogen aankruisen dat we man en vrouw zijn, is ieder geslacht in een loods stoppen wel erg hokjes denken. Al moet ik toegeven dat ik er moeite mee heb, man en of vrouw in één lichaam. Niet dat ik het afkeur, maar simpelweg omdat dat dit beeld niet in mijn geest past: waarom niet een vrouw of een man zijn? Wat voel je precies als je in het verkeerde lichaam geboren bent? Hoe kom je daar achter? En dan heb ik het niet eens over mensen die zich prettig voelen in beide en dus soms man zijn en soms vrouw.
   Ik verwachtte niet dat de dj veel vrienden heeft waarvan er velen alleen maar zijn hand schudden om stiekem zijn wodka op te drinken. Ik verwachtte na vier wodka’s te hebben besteld aan de bar ook wel een wodka van de dj te kunnen pikken. Na vier ben ik ook niet de helderste meer. Ik verwachtte dat het dan al te laat was, kijk hoeveel vrienden hij heeft.
   Ik verwachtte niet dat de dj zo af en toe naar het toilet moet en daarom drie nummers achter elkaar zet zodat hij snel heen en weer kan.
   Ik verwachtte ook niet dat er een MC kwam, dat overigens een idioot beroep is (hij is ook veel te laat), vooral als ze doen alsof ze onverwoestbaar zijn, met zijn coltrui tot zijn knieën en zijn pet met gouden olifanten. Hij roept gewoon door de muziek van iemand anders heen. Dat is zoiets als iemands kunstwerk in de openbare ruimte overdag in de fik steken. Ik verwachtte dan wel weer dat die MC een uitstraling heeft waar veel vrouwen voor vallen, stoer, bijna tegen het arrogante aan. Zo’n iemand die onbereikbaar is maar wel de looks heeft en hij die zich hier van bewust is. Ik verwachtte niet dat een MC, master of ceremony betekent. Een ceremoniemeester of te wel een gastheer die inspeelt op de muziek die gedraaid wordt. Ik verwacht bij een gastheer toch iets anders dan deze man. ‘Are you feeling me as you feeling me.’ roept hij. Ik ga de zin na, klopt hij wel? Of hebben gastheren niets met grammatica te maken? In zijn ene hand een microfoon met deukjes en in de ander zijn mobiel. Hij herhaalt soms zijn zinnen of de laatste twee woorden, als een echo. We zijn omsingeld door hordes vrouwen. Ik verwachtte wel dat ik door hen niet gezien zou worden. Dat ik ben zoals die nep plant naast me. 
   Ik verwachtte dat niemand zich aan mij zou voorstellen, de muziekwereld laat geen pottenkijkers toe.
Ik verwachtte niet dat de dj een vriendin heeft, bij bepaalde beroepen klopt een monogaam beeld niet. Of wie zegt dat ze dit zijn? Ze is er in ieder geval nu, alsof hij zijn lunchtrommel vergeten is. Ze praat met de echte vrienden van de dj. Alsof hij zijn verjaardag viert en zij de gasten verwelkomt, jassen aanneemt, ophangt in de hal en ze begeleidt naar de enorme woonkamer waar kleine hapjes klaar liggen. Ze vraagt iedereen wat te drinken en schenkt dat in de openkeuken in. Ze kijkt in de oven en zegt dat ze hoopt dat het eten lekker smaken zal, waarop de gasten zullen antwoorden dat het overheerlijk ruikt dus dat het niet anders kan dan lukken, waarnaar ze verder praten over het prachtige uitzicht waar ze op uitkijken.
   Ik verwachte niet dat ik het onderscheid niet zie tussen echte vrienden en de mensen die alleen voor de gratis drank komen. Ik verwachtte ook niet dat ik hier zolang mee bezig kan zijn. Maar wat is vriendschap precies? En wanneer begint zoiets? Eerst luidde mijn regel; wanneer je bij diegene thuis wordt uitgenodigd. Maar al snel bleek dat er veel mensen zijn die niet moeilijk doen met eerste uitnodigingen, zomaar hun huis openstellen voor onbekenden. Toen bedacht ik, als ik iemand uitnodig in mijn huis, is dat een beginpunt voor een vriendschap, maar ook dit is kennelijk onzin en dus nodig ik niemand meer uit.
Are you liking sex? De MC. Hij herhaalt de laatste twee woorden, deinst met zijn bovenlichaam op de beats van de muziek. Wanneer wij per ongeluk oogcontact hebben lijkt ook hij mij te zien als een nep plant. Die is er, maar daar kan je natuurlijk niet mee praten.
   Ik verwachtte te gaan dansen, maar het lukt niet, niet eens om uit de dj booth te stappen of om met mijn hoofd, zoals veel jongens langs de muren, ritmisch mee te knikken. Is het de alcohol of omdat er niemand is?
Ik verwachtte niet dat er ineens een gevoel van angst mij bekroop, dat ik bij iedere opening van de deur keek wie eraan kwam, of ze eraan kwamen. Ik gokte in hoeveel stappen ik bij de nooduitgang was. Te veel. Misschien moet ik ergens anders zitten. Maar de dj dan? Hij moet ook snel weg kunnen glippen.
Ik verwachtte vorige week dat ik de dj zou afzeggen, ik zou eerlijk zijn, zeggen dat ik bang was zoals de rest van Nederland maar niemand die het hardop zei, ik verwachtte dat hij me een mietje zou vinden dus belde ik toch maar niet. 
   Ik verwachtte dat er security’s waren, ze lopen allen een eigen rondje. Zij zullen ons beschermen. Iedere keer wanneer dezelfde voorbij loopt groet ik hem. Eerst groette hij terug, dit is de zesde keer, zijn ogen draaien naar de nep plant.
   Ik verwachtte dat ik verveeld zou raken, dat ik alles tellen ging: twee schalen met ijs voor de dj. Waarin in ieder twee flessen wodka, vier blikjes redbull en drie blikjes Sprite liggen. Drie (nep)planten om de dj booth, twee diaschermen achter zich, vierentwintig lampen aan het plafond, tot nu toe zeven meisjes met zwarte wijde broeken, vier dragen hotpants, veertien jongens met een V-hals, achttien jongens met een zakje op een T-shirt, elf mensen kijken op hun telefoon, valt nog mee. Er hangt één grote discobal en tweeëntwintig kleine, of eigenlijk drieëntwintig, eentje mist, iemand moet hem gejat hebben, wat ik begrijpen kan. Met alcohol op moet alles een bezit worden, van verkeersborden en menukaarten tot toiletborstels.
   Ik had niet verwacht dat wanneer de dj enthousiast wordt van zijn eigen nummers (heeft hij dan toch niet alles voorbereid?) het publiek hierop reageert door te klappen, fluiten of harder de ledematen heen en weer te bewegen.
Ik verwachtte dat ik het irritant zou vinden dat ik opzettelijk mijn telefoon en mijn horloge heb thuisgelaten. Dat ik me niet achter tijd verschuilen kon, of iemand om drie uur in de nacht wakker zou sms’en. Ik had daarom ook niet verwacht dat een dj een fan kon hebben. ‘Alles klopt gewoon,’ zegt een jongen achter mij, voor een moment sluit hij zijn ogen en tikt hij met zijn vinger ritmisch in de lucht.