Hoewel het altijd pijn doet
klop ik, sla ik, schop ik,
met tranen in de ogen
tegen alles in de
wereld aan

De kerken en moskeeën
moeten het ontgelden
de doeken van Monet
rijt ik in mijn hoofd
aan stukken

De lege ogen in de straat
die turen naar beneden
terwijl ik met een mes
het rode witte blauw
bewerk

Misschien als alles stuk is,
kapot en naar de kanker,
dat iemand uit de wachtrij stapt
het hoofd oplicht en vraagt:
'Wat doe je?'