Thirza loopt Laurens' kamer binnen. De muren zijn wit, de meubels zijn wit, alleen het dekbedovertrek is zwart. Het ruikt hier naar jongens in het algemeen, niet per se naar hem. Zweet, haargel, en iets wat ze niet thuis kan brengen. Seks? Ze loopt naar het raam, om het op een kier te zetten, maar bedenkt zich. Ze trekt zijn deken recht en gaat op de rand van het bed zitten. Op het zwarte laken is alles goed te zien: huidschilfers, een wittige plek op zijn kussen, waar hij met open mond in slaap is gevallen.

Vorig jaar wilde hij pas af van het streepjesbehang en de zitzak. Zijn kamer moest volwassen worden. Ze had gelachen nadat hij met een plant thuis was gekomen, voor op zijn kast naast de televisie. ‘Lach maar,’ had hij gezegd. ‘Ik moet laten zien dat ik ergens voor kan zorgen. Als deze plant blijft leven, weten meisjes dat ze me kunnen vertrouwen.’

Als ze opstaat, veert de matras terug en een pakje condooms, dat tussen matras en bedrand geklemd zat, wordt omhoog geduwd. Extra sensitive. Thirza opent het pakje, probeert geen kreukels te maken in het karton zodat hij niets merkt, en ziet dat er één ontbreekt. Ze gelooft het niet. Ze telt de condooms, vier, bekijkt de verpakking waarop staat dat er vijf in moeten zitten. Op de achterkant is het prijskaartje eraf gepeuterd, een laagje vuile lijm is overgebleven.

Misschien om het te proberen. Om te voelen hoe het is om een rubberen huid over je eigen huid aan te trekken. Zijn plakkerige handen.

Laurens neemt geen meisjes mee naar huis. Niet als zij thuis is. Ze berekent de tijd die hij heeft als hij uit school komt, voordat zij thuis is. Anderhalf uur. De plant staat nog steeds op de kast, hij ziet er beter uit dan de planten die ze beneden heeft staan. De planten die ze om de paar weken moet vervangen.