om kwart voor tien precies kwamen we samen in de tent
voor spoedberaad en lauwe cola.

sjors zei: op dit moment zijn zowat alle denkbare rampen
zich buiten aan het voltrekken. er moet nu echt
actie worden ondernomen, en wel door onze club;
wij zijn de enige weerbaren.

hij hief zijn armen, en ze zwiepten als twijgen door de lucht, onheilspellend,
alle rampen raasden langs ons heen. je kon
de bollingen in het tentdoek herkennen,

maar nooit was je er zeker van of het ging
om bosbranden of langsrijdende tanks,
of de takken in het doek een neerstortende spaceshuttle betekenden
of een losgeslagen beest.

zeker was: op een dag zijn we er geweest.

maar niet vandaag. we zijn sterker dan het onheil. we moeten
een plan maken, we moeten per direct en tot diep in de nacht
met de armen over elkaar geslagen
in het geheim vergaderen.