logo Slow Writing Lab

Platform voor jong schrijftalent

Mehr - 09.03.2017

Op een dag waren alle variaties op.
De mensen stopten met praten, bleven staan in de bakkende zon en keken naar de grond  tot hun schaduw langer werd dan zijzelf,
mompelden tegen hun demonen: groter dan dit zullen we nooit meer worden,
en liepen verbrand naar huis.

Op de deuren staat geschreven: wij zijn uit gevarieerd. Alles is gedaan.
’s nachts branden de longen
kinderen breken de deuren open en rennen huilend over het zwarte land
Van wie is dit donker?
Is dit dan de nacht? - ik kan dit moeilijk geloven, wij zijn namelijk allemaal wakker.
Hoe heet het donker dat geen nacht is, en wie eist het op?

Goethe’s laatste woorden waren “Mehr licht”!

of was het

Mehr nicht?

Het begon met dat alle kranten na jarenlange ijver voor persvrijheid uit noodzaak om nieuwe lezers aan te trekken zich lieten opkopen door concerns die zich tot hoogste doel zagen het publiceren van het leven van beroemdheden; Het begon met een opstand van 180.000 zevenjarigen die eisten dat de puberteit zou worden afschaft. Ze pikten het schamele zakgeld van hun ouders niet langer als minimumloon, en al helemaal niet de politieke voorkeur van iedereen boven de zestien jaar; Het begon met een wetswijziging waarbij de arbeidsmarkt werd opengesteld voor iedereen vanaf zeven jaar die ‘negenendertig’ voluit kon schrijven en zonder stotteren alle letters van het woord ‘wesp’ in de juiste volgorde kon uitspreken; Het begon met een achtjarige eerste minister, die bij wet liet vaststellen dat alle oma’s en opa’s lief zijn; Het begon met een wetswijziging waarbij bejaarden ook opnieuw in de arbeidsmarkt werden ingeschakeld, dit keer om kinderleraren en kindertreinbestuurders op te tillen als ze ergens niet bij konden komen, of om als ladder te dienen in de supermarkt; Het viel op dat kinderen heel veel jobs veel leuker vonden dan de volwassenen, en dat ze door hun gebrek aan woordenschat bijna altijd alleen maar de knelpuntberoepen kozen (juf, verpleegster, buschauffeur, politie, automonteur, wassalon, brandweer) waardoor het hele probleem van tekorten op de arbeidsmarkt in één klap werd opgelost; Alleen durfde bijna niemand nog het vliegtuig te nemen uit angst voor een kindpiloot; Het binnenlands toerisme floreerde, nog nooit had iedereen het zo goed; Het begon met dat elke straat zo op elkaar ging lijken dat niemand nog de weg naar huis vond, en iedereen daardoor toch opnieuw nomade werd. Je woonde gewoon in het huis dat je had gevonden, en die groep mensen was je gezin, tot de volgende dag wanneer je weer in een ander huis belandde dat exact leek op het jouwe, bij een echtgenoot die verdacht veel op de jouwe leek, met naar eigen zeggen bovengemiddeld intelligente kinderen waar volgens de op hun ruggen getatoeëerde bijsluiter altijd wel iets aan mankeerde, en een we-noemen-het-hond. Alles leek heel echt en paniek was bovendien erg vermoeiend. Je herinnert je verhalen van je grootouders over een tijd waarin iedereen een burnout had, een apocalyptisch tafereel van verkoolde kantoormedewerkers die je vaak in je dromen bezochten, dus je accepteerde alles wat je aantrof als: normaal, en bovendien: tijdelijk; Het begon met dat roddelen uiteindelijk tot ieders grote verbazing toch vermoeiend werd, en met uitsterven bedreigd raakte; Er werd een subsidiefonds opgericht voor mensen die nog met nieuwe roddels konden komen, het fonds was eerst overbevraagd maar naarmate de nieuwe roddels uitstierven werd het potje doorgeschoven naar het Fonds Behoud Kattenfilmpjes, ook tot ieders verbazing met uitsterven bedreigd; Het begon met dat alle jonge kunstenaars in slaap vielen telkens als iemand van de oude garde riep dat ze op de barricaden moesten gaan staan, een besmettelijke slaapkwaal die zich uitbreidde over alle wetenschappers, alle filosofen en uiteindelijk zelfs alle geestelijken; Voor het eerst was er vrede.

Charlien Adriaenssens

foto

Charlien Adriaenssens (1988, BE) studeerde in 2015 af aan de opleiding Beeld & Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. Als tiener makte ze tekstperformances en speelde theater, maar dacht dat ze advocaat wilde worden en studeerde daarom rechtsgeleerdheid in Leuven. Na haar Masterproef vertrok ze alsnog naar Amsterdam om aan de Rietveld te studeren. Ze maakt installaties met schilderwerk en performances, waar tekst meestal wordt ingezet als gesproken woord. Ze houdt van theater, poëzie, literaire essays, kortverhalen en redevoeringen. Charlien is programma coördinator van UBIK, het nieuwe absurde filiaal van WORM Rotterdam.

Reacties

 
Geen reacties.
 

Reageer


U kunt de volgende html-tags gebruikem: <a><br><strong><em><blockquote><pre><code><ul><ol><li>


CAPTCHA Image
Reload Image