Er waren doorheen de eeuwen al vele apocalypsen aangekondigd, er werd ieder jaar gesproken over de zondvloed, die maar niet gekomen is, maar die nog komen zal, en deze keer zou de aarde vergaan en deze keer echt.

De honden voorvoelden geen problemen, die lagen lui in het droge zand met vliegen op hun oren. Hier en daar kocht iemand een bunker, we gingen naar diens afscheidsfeestjes omdat we de overgebleven meubels konden stukslaan en verder ging het leven gewoon door, behalve bij de boer.

De boer had gedroomd over de zondvloed, en als in een visioen had hij besloten deze met zijn gezin te overleven. Met zandzakjes had hij eerst de akkers omheind, maar dit zou geen zondvloed tegenhouden. De boer oogstte in drie dagen tijd alle gewassen die hij maar kon oogsten, ook de onrijpe, en stapelde het eten op in zijn huis. Van zijn spaargeld liet hij een graafmachine leveren, toen begonnen de werken. Alle akkers werden omgewoeld, een grote gracht groef de boer, een ronde sloot, om het huis en de dieren heen.

De avond viel, de vogels floten niet want de graafmachines maakten een hels kabaal. Maar het was niet genoeg. Het over gebleven zand werd op elkaar gegooid, de gracht nog uitgediept, er ontstond een berg. De koeien werden steeds hoger op de berg verzameld, de varkens en kippen werden alvast geslacht. Maar het was niet genoeg. Een bouwmaatschappij kwam zand storten, de berg werd hoger, het huis werd ontmanteld en op de berg heropgebouwd. Er kwamen scheuren in de muren, de boer pakte het geheel in met plasticfolie. Waterproof. Er arriveerden tien houten sloepen waar de dieren net in pasten.

De boer kocht een duif.  Uit de Bijbelverhalen had hij onthouden een duif vrij te laten, als die zou terugkomen dan was er weer leefbaar land.

Het was toen al zomer, de zon stond hoog, de boer voelde de zondvloed naderen. Met zijn vrouw en zoon sloot hij zich op in het huis, opgewonden wachtten ze op de regen.  De dagen gingen voorbij. Wachtend op de regen legde de boer de vloer van het huis vol zandzakjes. ’s Nachts droomde hij over verdronken koeien, overdag legde hij een extra laag zakjes. Het eten van de dieren geraakte op, ze liepen weg uit de bootjes. De boer haalde twee sloepen in huis, met zijn kruin kon hij het plafond raken.

Midden in de nacht werd de boer wakker, hij ging voor zijn raam staan maar zag buiten niets. Hij daalde de trap af en stond nu op het erf, naakt, en hield zijn armen wijd. Niet één druppel. In de ochtend vonden ze hem verkrampt bij de voordeur. Het was warm. Het vlees begon te rotten, de stank werd toegedekt met steeds meer zandzakjes. Op hun buiken bewogen ze zich voort door het huis, Ze dronken melk rechtstreeks van de koeien tot ook de laatste koe was weggelopen.

De vrouw en de zoon staarden naar buiten, van onder de zandzakjes kropen maden naar boven.

De boer sloeg de sloepen tot wrakhout en timmerde de ramen en de deur dicht.

Als laatste werd de duif opgegeten. Toen werd het stil.

Schimmels groeiden uit tot kleine mosperkjes, de mossen tot struiken, de struiken tot lage bomen.

In de stad wordt gefluisterd van een boerderij niet erg ver hier vandaan, waar alle dieren zijn geslacht maar niet gegeten, waar het gonst van de insecten, maar waar de boerderij een doodse stilte zwijgt, als een graf boven de grond.

En toen begon het te regenen.