De vrouw in mijn oma was een Cherokee
die Spider Deer Woman heette en stiekem
kleding ging wassen in de Zuidwillemsvaart.

Met haar enkels in het water waste ze een voor een
alle overhemden en sokken. Later lagen ze dan
als grote zware bladeren in de bomen te drogen.

Spider Deer Woman zat op een tak en zong
over kleine wensen die onaangeroerd
op de bodem van de vaart blijven liggen,

over hoeveel er eigenlijk onbenoemd blijft,
nooit aangeraakt, tot leven gewekt
op een schuine tak, in de zon.

Onderweg naar huis blies ze haar
Cherokee Magic over de polders.
Ik kon dat goed zien. Paarse slierten over de akkers.

Sommige mensen halen hun moed uit
de tanden van de televisiepresentator,
anderen uit vage schimmen op een mistig veld.