Het is weer het seizoen. Met groene zeep wassen we ons van binnen en van buiten, spoelen de korstjes-jij en de restjes-ik van onze lichamen. Daarna houden we aardbeien, bosbessen, kersen, bramen, druiven en frambozen onder de koude kraan. Je gaat op bed liggen, en met behulp van de Zwitserse marine duw ik ze voorzichtig bij je naar binnen. Na een kers kreun je dat het niet meer gaat. Zwanger schuif je van het bed en herhaalt hetzelfde procedé bij mij. Traag, vanwege het beurse vruchtvlees van binnen, kleden we ons aan. In de bus naar Ouderkerk aan de Amstel ontspan je voor een seconde. Een druif valt uit de pijp van je groene shorts, rolt naar voren. We proberen onze lach in te houden, straks laten we alles nog los. Bij de Amstel stappen we uit. De realiteit heeft zich dik aangezet, een weiland is net gemaaid, bermbloemen bloeien, de zon is fel. We schuifelen naar de oever, vinden op instinct een beschutte plek. Daar leggen we onze zoete eieren in het gras. Het geluid is niet fraai en ik vertel luid over kippen die hun eigen eieren eten. Je pakt een warme, slijmerige aardbei van mijn nest, smeert hem schoon aan het gras. Dan bijt je hem tot de kroon en begint te kauwen. Ik gris een braam van jouw hoop en leg hem op mijn tong. Slechts licht proef ik de groene zeep. Zo eten we traag het zomerfruit.