‘Zware week gehad?’ vraagt mijn moeder en wijst naar mijn baard. De vorige keer dat ze dat vroeg was ik hier met Emma. Het was de eerste keer dat ze mijn moeder ontmoette en het was voor mijn moeder de eerste keer dat ze mijn baard zou zien. En Emma. Het was niet echt een baard, meer wat vlassige draden die uit mijn wang en kin hingen. De snor was redelijk, maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor haar moet zijn geweest. Is dat een mijlpaal voor een moeder? De baardgroei van een zoon? Is dat een trots gevoel? Het is niet dat ik iets heb bereikt door het groeien van mijn baard. Zou het een oergevoel oproepen? Of misschien wel warmte? Of veiligheid? Zorgzaamheid? Onafhankelijkheid?
Ik krabde er veel aan, al bij binnenkomst. Emma vond het mooi. Een baard is iets dat mannen in haar stad hebben. ‘Het had iets mannelijks,’ volgens Emma. Voelde mijn moeder schaamte?

Misschien het was het een grap. Je weet wat ze zeggen: Intentie is een kind een ei geven en de kip laten toekijken, alleen de uitkomst telt.

Maar dit keer is het anders. Dit keer zijn er geen onduidelijkheden. Ik knik naar mijn moeder. We lopen over het schelpenpad van de tuin naar het huis.
'Hoe was de overtocht?' vraagt ze.
Ze vraagt nooit hoe de 'reis' was. Het gaat alleen om de overtocht, alsof je daadwerkelijk iets achterlaat als je op de pont zit, het vasteland, de steden met het geruis en de lichten, maar het is alleen weggelegd voor de Texelaars zelf, lijkt het. Net voor de pont aanmeert, roept een voorgeprogrammeerde stem wat algemene zaken om, als: 'we naderen Texel, begeeft u zich alstublieft weer naar uw voertuig' en 'bedankt dat u gebruikmaakt van TESO', en dit wordt in vier verschillende talen vertaald, behalve de laatste zin: 'Alle Texelaars, welkom thuis.'
Je voelt je onderdeel van een groep buitenstaanders, al helemaal, omdat het alleen in het Nederlands wordt gezegd. Er wonen een paar Duitsers op dit eiland. Die zullen de pont afrijden, de neus omhoog steken en de zoute lucht opsnuiven, naar de uitgestrekte weilanden kijken en de wind door hun haren voelen golven.