De laatste droom die ik ooit heb gehad,
daarvan kan ik mij, gek genoeg, alles,
tot in het kleinste detail van herinneren.
Maar hoe lang het geleden is,
zou ik niet kunnen zeggen.
Een jaar, of wellicht een decennium,
moet zijn verstreken sinds mijn laatste droom,
waar ik in een kamer stond,
zonder vensters,
maar met één deur.
Ik wachtte.
Ik wachtte tot er een soldaat
de kamer binnen kwam lopen.
Hij kwam dicht bij me staan
en deed iets wat op buigen leek.
Het was zeer subtiel, maar eerbiedig in zijn eenvoud.
Hij zei me dat het voorbij was, dat de strijd was gestreden.
Zijn bezoek was van korte aard,
want nadat hij mij de hand had geschud,
en mij bedankte voor iets waar ik geen weet van had,
verliet hij de ruimte door dezelfde ene deur als waar hij naar binnen trad,
en draaide deze ferm op slot.
Ik moest alleen achterblijven.
Dit feit was gek genoeg
niet iets waar ik bang van werd,
maar juist acceptatie opriep.
Ik wist plots was ik moest doen,
waarvoor ik bestond:
dat ik dit bestaan alleen, in een afgesloten en vensterloze ruimte,
zonder daglicht moest leiden,
dat deed er niet toe.
Ik ging tegen de muur op de grond zitten.
Langzaamaan werd ik omgeven door een oase van rust,
zoals ik deze nog nooit had meegemaakt.
Uiteindelijk viel ik tegen die muur,
in een diepe, diepe slaap.