Onlangs vroeg iemand,
ik weet niet meer precies wie het was,
wat mijn vroegste jeugdherinnering is.
Het is een vraag die,
voor zover ik weet,
nog nooit aan mij is gesteld.
Ik antwoordde hem of haar,
zelfs dat weet ik niet meer:
boter.
Mijn vroegste jeugdherinnering is die van boter.
Ik moet een jaar of zes geweest zijn toen mijn vader op een dag thuis kwam.
In zijn handen had hij een pakketje,
dat in het witste linnen gewikkeld was.
Hij legde het op de eettafel en gaf mij een tik op mijn vingers
toen ik in het pakketje probeerde te prikken.
Mijn vader sneed een stuk brood af,
en liep ermee naar de eetkamer,
waar, op het midden van de tafel,
het pakketje was neergezet.
Ik wist dat dit iets speciaals was.
Want hij bracht niet vaak dingen mee,
dat was eerder de taak van mijn moeder.
Hij opende het doek en daar lag het:
een goudgeel blok.
Het mes ging er eenvoudig doorheen,
op een manier die me deed denken aan mijn vader die hout hakte,
al leek dit nog eenvoudiger te gaan.
Hij smeerde de boter op het stuk afgesneden brood en gaf mij het.
Ik nam een hap,
en ik besef op dit moment pas.
hoe merkwaardig het eigenlijk is,
dat je als kind alles eet wat je aangeboden krijgt,
terwijl je als volwassenen de dingen eerst argwanend inspecteert,
om het vervolgens,
mocht het niet aan bepaalde eisen voldoen,
direct weg te gooien,
terwijl het wellicht een hemelse lekkernij had kunnen zijn.
Hoe dan ook,
wat ik me het sterkste en meest zintuiglijke herinner,
is dat ene moment.
Het moment dat ik een hap nam van dat,
met verse boter, besmeurde stuk brood.
Hoe het zachte brood smaakte,
hoe zoet de boter was,
één groot palet van ervaringen tegelijk.
En hoe langer ik over dit moment nadenk,
des te meer verbaast het mij dat ik deze herinnering,
in zulk detail kan verwoorden.
Komt dat door de boter?
Is het vanwege mijn vader?
Of komt het door mijn verlangen naar de tijd,
dat je jezelf nog zo kon verwonderen,
over iets zo ogenschijnlijk eenvoudigs als een stuk brood met boter?
Ik weet niet wat de vaders tegenwoordig mee naar huis brengen,
of wat ik mijn kinderen zou geven, als ik kinderen zou hebben.
Ik vraag me alleen af of die verwondering,
die ik destijds het mogen beleven,
nog bestaat,
of dat zoiets nu definitief tot de vergankelijkheid behoort.
Ik wil er niet teveel over nadenken,
laat staan een antwoord op de vraag krijgen.
Want ik vrees namelijk dat een antwoord,
mij alleen maar angst zou inboezemen.