Maya zit aan het bureau tegenover me en is overduidelijk niet van mij onder de indruk. Ze nipt van haar ranja en kijkt sceptisch de ruimte rond. Ik kan me ook wel plekken voorstellen waar ik nu liever zou zijn, maar we zullen het vanmiddag toch met elkaar moeten doen.
Maya is net vijf geworden. Ik deel een kantoorruimte met haar vader Peter, een joviale veertiger die vandaag plots een heel belangrijke afspraak had, maar ook een dochter met woensdagmiddag vrij. Of ik even op haar wilde passen, ‘twee uurtjes, hooguit.’ Hij had zijn jas al aan en die van Maya was al uit, dus echt iets te kiezen had ik niet.          
Gelukkig ben ik Maya geen gesprek verplicht. Peter zei dat ik haar gewoon achter de laptop kon zetten, ‘Frozen doet het altijd goed’, maar Maya wil geen filmpje kijken, Maya wil tekenen. Dus geef ik haar een stapeltje printpapier, en alle balpennen die ik vinden kan. Na een kwartier laat ze me haar eerste tekening zien.
‘Dat is een mooi vliegtuig,’ zeg ik, op zo’n vies kindertoontje.
‘Het is geen vliegtuig, het is een vogel.’ Met een marker maakt ze de lijnen van de veren en de snavel extra dik, dan legt ze het blaadje aan de kant. 
Voordat ze aan een nieuwe tekening begint, bekijkt ze mijn bureau aandachtig, de laptop, de notitieboekjes, de ongeordende stapel enveloppen. Daarna probeert ze alle balpennen uit totdat ze de juiste tint blauw gevonden heeft.
‘Wat doe jij hier eigenlijk,’ vraagt ze.
‘Ik werk hier,’ antwoord ik.
‘Wat doe je dan?’
‘Ik ben freelancer.’
‘Wat is dat?’

Met een moeilijk woord ben ik er dus niet vanaf. Ik probeer het haar zo goed mogelijk uit te leggen, maar Maya vraagt door en ik kom niet verder dan iets met schrijven, iets met redigeren, iets met theater en iets met marketing (‘mark’ting?’). Als ik heb uitgelegd dat ik dat niet voor één baas, maar voor allemaal verschillende bazen doe, is het even stil.
‘En waarom vind je dat leuk dan?’
Ja. Waarom vind ik dat eigenlijk leuk?

Voor ik het weet, heeft Maya zes dierentekeningen af en heb ik mijn hele ziel op tafel gelegd. Af en toe humt ze en bij alles wat ze niet begrijpt trekt ze een wenkbrauw op waardoor ik gedwongen ben het nog duidelijker uit te leggen. Net zo lang totdat zij niet alleen begrijpt waarom ik doe wat ik doe, maar ik ook ineens in staat blijk dat perfect te verwoorden. Fuck baancoaches, teamdagen en arbeidspsychologen het enige wat je nodig hebt is een praatgraag kind dat al haar melktanden nog heeft.

Tegen de tijd dat Peter binnenkomt, ben ik uitgeput. Hij gooit zijn jas over de kapstok, tilt zijn dochter van de stoel en bekijkt vluchtig de tekeningen.
 ‘Hebben de dames een leuke middag gehad?’  
‘We hebben fijn gespeeld,’ besluit Maya. Ik lach naar haar en zwaai bij wijze van ‘tot de volgende keer’, maar ze is te druk bezig met de mouwen van haar jas die ze binnenstebuiten aan probeert te trekken.
‘Ja,’ zeg ik met mijn ogen op de zes vlekkerige tekeningen en het halflege glas ranja, ‘we hebben fijn gespeeld.’