Wakker worden met de gedachte nooit alles te kunnen zien is weinig productief
Beter kunnen we stoppen met slapen wat valt daar nog te halen
Is dit dan de bivak van het lijden?

                              #

Wie wil er nog dichten over de Tijd
wanneer de wekelijkse lawine mij
uit zijn zondagse tenen stoot met
al zijn razernij. Wie zal er op ons toekijken
als we massaal in de aarde kruipen het kraak verse
wit voor het verzwelgende zwart moet wijken. Zij?

Is het al ochtend? De deur uit.

                               #

We halen diep adem en nemen alles scherp op
QR codes Visakaarten klik hier kortingen &
gaan op weg naar onze gereserveerde plek

                               #

Hoe de trein een raket wordt
We stijgen boven onszelf uit.
Hoe de raket een boot wordt
Dat wat niemand ooit iemand toont krijg je
in een vierzits plots onder ogen wanneer de wallen
de sloot raken hoeft het water niet meer te stijgen.
Slechts het kijken naar het uitzicht,
de zon, brengt je al deinend, wars van stroming, op het droge.

                              #

we wasemen de smog uit onze longen tot
waterdamp op de ramen zo-
zo laten we ons vervoeren zo schrijven
we de namen in het water die van geliefdes
bewaren we zo tot later tot we afstappen
en we alles wat we waren in
verdampte strepen hebben achter gelaten
Hoe de deuren weer open gaan.
We stappen uit op het eiland van het wonderlijke gewone de
zandbanken van het hart.

                                   #

Ik strompel door de straten die niet in mijn verleden liggen. Ik wankel door de stad die mijn vroeger niet kent. Ik dwaal door de stad als pacman. Alles wil ik eten. Ik ben hongerig als een aap. Elke straatnaam wil ik in alle talen weten. Vraag mij de weg! Ik wijs u!  Zo moveer ik mij als gorilla doorheen de stad. Wat is dit hier? Ik onderwijs u. Doe dit doe dat! Noem mij maar exhibitionistische wandelaar. Zie mijn harige dikke armen door de pijn van de literatuur grootgebracht. Massa's. Ik heb alles gelezen. Alle zure woorden in mijn biceps opgestapeld. Mijn stevige vleesbillen banjerend over het zebrapad. Hallo massa.

                                   #

Kan me niet schelen dat het zondag is ik ga een schildpad kopen.
Ik ga er mee in een park hangen en met hem in mijn schoot een pot zware shag oproken.
We belanden in een existentiële picknick.
De parken worden bevolkt door liefdevolle piëta’s de voorhoofden niet door leed/dood, maar door zon gefronst. Zonder aarzelen in elkaars schoot.

                                   #

Gunnen we onszelf nog wel de tijd om te rijpen?

                                   #

Ik kijk naar hoe de kak uit zijn hond zakt
Ciao bella, wuift de uitlater
Ik denk dat we een verschillend idee hebben van wat schoonheid is.

                                   #

Misschien staat het roekeloze me niet

                                   #

Was er niet één blik ter vervanging van de tijd
Was er niet de ervaring tegen het snelle kijken

maar wie vertraagt wie zijn we kwijt?