ze probeert met haar vader te bonden
terwijl hij wielrennen kijkt
iedere zondag z'n voeten op tafel
een kussen eronder
krassen zijn zonde en zij
het weer niet bijbenen kan
(een groeiachterstand)
hoe hij elke poging tot dialoog tactisch ontwijkt

sinds drie vijfde van het gezin er niet meer is
(het afwassersgemis)
schafte hij een vaatwasser aan
twee borden twee glazen twee vorken
hun hele week kan in dat ding

de machine wast mayonaise van de borden
de berg wordt gestaag bedwongen
ze leert vals plat en dat de Tour op niemand wacht
ze leert winnaars die nuttig zijn voor een potje triviant
ze haalt meermaals dat bord uit de kast
haar vader zegt hoe weinig alles voorstelt
tegenover een val in prikkeldraad
(Johnny Hoogerland, 2015)

een etappe zal nooit wennen net als het vallen
het reliëf op een knie dat telkens weer open schaaft
hoe het je niet harder raakt maar kloven dieper maakt
hoeveel krassen herhaling achter laat
hoe je ook achter raakt
op karakter haal je het wel in