Er is een scene uit de film Bleu van Krzysztof Kieslowski, waarin Juliette Binoche in een café zit. Het beeld toont een close-up van haar vingers terwijl ze een suikerklontje boven haar glas koffie houdt. Binnen vijf trage tellen zuigt de suiker de koffie in zich op. Het beeld is een brandpunt in de verhaallijn. Buiten speelt een straatmuzikant een muziekstuk van haar pas overleden man die componist was. Voor haar zit de man die verliefd op haar is en veel inspanning heeft verricht om haar te vinden. Het café is gelegen onder het appartement waar ze anoniem naartoe is verhuisd om van haar wereld weg te lopen. Er worden haar vijf tellen gegeven om haar focus te verleggen naar de suikerkorrels die zich in een perfect vierkant blokje tussen haar vingers bevinden.

In de montagekamer pauzeert Kieslowski de film en draait zich om naar de interviewer. Hij vertelt hoe hij iemand van de set de opdracht had gegeven om alle merken suikerklontjes te testen op de snelheid waarmee de vloeistof geabsorbeerd wordt. Het beeld kan namelijk maar exact vijf tellen duren, wil het als katalysator voor de gedachtes van het personage dienen. In de eigenschap van suiker, heeft Kieslowski de mogelijkheid ontdekt om je te onttrekken aan de wereld.

De concentratie van dit beeld is iets waar ik sindsdien vaker naar op zoek ben geweest. Op een vreemde manier verwacht ik eenzelfde soort precisie van de objecten die ik om mij heen verzamel. Alsof ik hoop dat ze allen een specifieke meerwaarde in zich meedragen, die ik nu nog niet ken maar op een bepaald moment in mijn leven nodig heb. Dat ze pas kennisgeven van hun werkelijke taak als het moment daar is, en ik dan begrijp waarom het object zo dicht bij mij heb gehouden, heb meeverhuisd en versteld als het kapot was. 

Mark Manders spreekt over het opbouwen van de taal die een kunstenaar tot zijn beschikking heeft. Op een gegeven moment heb je een aantal materialen toegelaten tot je studio, en blijven deze circuleren in de sculpturen die gemaakt worden. Ze leunen in de ruimte, worden bij verhuizingen verplaatst en blijven altijd in de ooghoek zichtbaar. Soms belanden daar ook objecten tussen. Zo is er een pak suiker in zijn studio terecht gekomen. Mark Manders gebruikt de zakken om een beeld te maken dat een moment in de tijd stil kan zetten. Tien zakken staan in dezelfde opstelling naast elkaar, de rechtergroep is klokwaarts iets verschoven ten opzichte van de andere. Het is niet meer het ingrediënt dat gewoon in de supermarkt verkocht wordt, maar is een tegenwicht van de tijd geworden. Als poging om tijdsverloop aan te duiden binnen een stilstaand beeld.

Het liefste zou ik een altijd een suikerklontje met mij meedragen waarmee ik de wereld kortstondig stil kan zetten. Om haar vervolgens te laten meekijken hoe het suikerklontje door haar geabsorbeerd wordt in vijf trage secondes.